Wie bent u en mag ik zo brutaal zijn te vragen naar uw leeftijd?
Jan van Capel, 6 december 1942.
Wat was/is uw functie bij de Volkskrant?
Ik begon in 1960 (nog op de Nieuwezijds Voorburgwal) als jongste bediende op de financiële redactie en bleef op deze afdeling actief tot 1980. Werd toen één van de twee chefs nacht die de krant bij toerbeurt in de avond moesten samenstellen. Van 1998 tot 2002 mocht ik “aftrainen” bij de sportredactie.
Hoe langs heeft u in het Volkskrantgebouw gewerkt?
Ik heb dus vanaf de opening van het gebouw in 1965 tot 2002 op de Wibautstraat gewerkt.
Wat doet u momenteel in het dagelijks leven?
Als gepensioneerde Volksknar vermaak ik me tegenwoordig met allerhande vrijwilligerswerk. Zo probeer ik buitenlanders Nederlands te leren praten, wandel en fiets ik regelmatig in het weekend met groepen blinden en slechtzienden en assisteer ik bij hardloopevenementen. Hoop daardoor zelf geestelijk en lichamelijk bij de tijd te blijven.
Foto: Wim Ruigrok
Wat is uw meest bijzondere herinnering aan het Volkskrantgebouw?
Mijn mooiste herinnering is het feest dat op een zaterdag in mei 1973 in de hal werd aangericht ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van Opland. De politiek tekenaar zat in vol ornaat met vrouw en dochter op een podium met een ministerssteek op z’n hoofd. Opland was een groot liefhebber van carnaval. Er was een toespraak van de toenmalige VVD-voorman Van Riel die door Opland steevast met een dikke sigaar aan het hoofd werd afgebeeld en een vrolijk optreden van Adéle Bloemendaal. Ze zong onder meer het prachtige lied van Drs P.: “Halleluja kameraden landgenoten zet hem op ……”.
In de hal stond toen nog die monumentale marmeren trap naar de eerste verdieping. De trap moest later helaas wijken om ruimte te winnen.Het Volkskrantgebouw was voor ons destijds uniek omdat alles onder één dak kwam. Voorheen waren diverse afdelingen zoals administratie, personeelszaken, abonnee-afdeling en dergelijke elders ondergebracht en werd de krant gedrukt in het gebouw van de nabij gevestigde Telegraaf.
Op de Wibautstraat waren we totaal zelfvoorzienend, van het papier in de kelder tot de kantine op de zevende verdieping. Vooral de eigen enorme hypermoderne vele meterslange drukpers was een weelde. Altijd een heerlijk geluid om ’s nachts als de krant klaar was de persen te horen opstarten. Een zoemend geluid dat door het hele gebouw te horen was. En enkele minuten later kwam de portier naar boven met de eerste verse exemplaren van de krant.
Kunt u omschrijven hoe u de toekomst van het Volkshotel voor u ziet?
Het Volkshotel kan een verrijking voor de buurt en voor heel Amsterdam worden, vooral als er regelmatig aansprekende evenementen worden georganiseerd en de kunstenaars die in de achterbouw actief zullen zijn voor de artistieke sfeer blijven zorgen. Van belang lijkt me dat er aantrekkelijke prijzen worden gehanteerd, zowel voor de kamers als voor de consumpties. Sympathieke prijzen die passen bij de naam Volkshotel.
